domingo, 17 de junio de 2012

MAHOTAS -eko aldizkaridxen be agertu gara

Mahotas da geure herridxe, da bertoko aldizkaridxen aurkezpentxue eindxu. Amen geuk idatzitako testue.


DESDE EUSKAL HERRIA NUEVAS VOLUNTARIAS EN MOZAMBIQUE

Hoy ya siendo el decimotercer día en nuestra nueva casa no queremos pasar la oportunidad de contaos estas primeras que no son pocas, impresiones, pensamientos y emociones. Empezar a compartir con vosotros esta gran experiencia.

Fue un 30 de Mayo de 2012 cuando por vez primera POR FIN pisamos suelo Africano. Decimos por fin porque he aquí dos amigas que se conocen desde niñas que después de compartir escuela, amigos, mil salidas, y viajes… tuvieron un mismo sueño que ya cubriría tertulias interminables de mil cafés… África, primero, Mozambique más adelante. Europa se interpuso primero para llegar hasta aquí, Portugal por parte de una, Suiza por parte de la otra, después los inconvenientes fueron más burocráticos y de Embajadas…. No seremos nosotras en poner el grito en el cielo. Primera regla aprendida, la paciencia. Batalla ganada.

Fue un largísimo viaje en el que dejando atrás el aeropuerto de Bilbao,
(Somos vascas sí! De un pueblo llamado Bermeo, precioso, en la costa de Bizkaia…. esto lo dejamos para otra ocasión! ) Más tarde el de Madrid y el de Dubai, cuando por fin llegamos a la tierra soñada, África. Nuestro paso por Arabia Saudita recordado será también.

Así, fue en Johannesburgo y después de 24 horas de viaje, donde dimos nuestro primer paso Africano. Aún no estábamos en casa, nos faltaba una última aventura, un minibús llamado “cheeta” nos llevaría hasta un restaurante “Muntos” conocido, según nos dijeron, en Maputo. Así primeros zarpazos de África desde “cheeta”, noche en Nelspruit, cruzar fronteras y llegada a “Muntos”. Primer encuentro con irma Auxi, allí nos esperaba junto a Odete, por fin y tras varios meses de intercambio de mails, y correos se da el encuentro y el abrazo. Ya casi en casa.

Tras noche en Maputo, 1 de Junio, es el día, día en el que entramos a nuestro poblado, es el día en el que por primera vez paseamos, vemos los primeros rostros y rincones de este nuestro poblado…MAHOTAS. Primero, la casa, las irmas, nos darán una bienvenida que nunca olvidaremos, una ceremonia emotiva en la que nos abrazan con cánticos, palmas y tambores.., nos dan a beber Coco… y nos visten la Capulana, símbolo de la mujer africana…nuestro sueño se hace realidad, estamos en África. Radiantes de felicidad visitamos los distintos rincones de la casa y almorzamos. Estamos en casa. Y nos sentimos tremendamente agradecidas, OBRIGADA y CALIMAMBO son las palabras mas repetidas.

Es viernes y este primer fin de semana será intenso, fuerte emocionalmente, se da nuestro “choque” con la realidad. Bruscamente nos alejamos de la que hasta ahora era nuestra realidad.

Llega el lunes, nos ponemos manos a la obra. El empuje, empeño y apoyo de la hermana Auxi es vital, es ella quien nos libera de ese primer espasmo, choque de realidad, y empezamos a establecer las pautas y primeros contactos de nuestra misión y proyectos aquí.
Ha sido este lunes 11 de Junio cuando hemos empezado a impartir las aulas de Informática e Ingles para los jóvenes de Mahotas en el centro Social Flori. Las primeras impresiones de estos dos días con estos jóvenes si cabe han aumentado más nuestras ganas e ilusión, dado que nos topamos por un lado con alumnos con dificultades de manejar el “Mouse” y por otra parte, con otros tanto que nunca han acudido a clases de ingles, nuestro planteamiento inicial de programación de clase, ha variado tanto en el paquete de “Microsoft Office” como en “Everyday English” pero el interés y ganas de aprender que muestran estos jóvenes de décimo curso (aprox.17 años) nos arman de entusiasmo, ganas y entrega.

Nuestro día a día con las clases matutinas no hace más que empezar, después nos dedicamos a labores de casa, como el cocinar, y es la cocina la que se ha convertido en nuestro rincón favorito de la casa. Ya y después de las mofas de nuestras apreciadas vecinas, gracias a ellas y a los consejos de las más jóvenes y veteranas irmas, hemos conseguido hacernos con un garbo que nunca hubiéramos imaginado. E irá in-crescendo…..! Ayer mismo nos quedamos sin luz, y con linterna frontal en frente cocinamos un pescadito después de haberlo limpiado… como si nada….sin mayor dificultad.

Aquí los quehaceres no faltan y si algo hemos aprendido es a no planificar el día ni la tarde, sólo surge. Tenemos entre manos un trabajo de investigación acerca de “la realidad de la mujer” que nos propuso nuestra irma Auxi, que estos últimos días hemos dejado de lado por otra labor no menos importante, y no menos interesante para nosotras como el de los niños apadrinados. Hemos participado en la colección de fotos y cartas que la irma Inocencia ha de entregar en los próximos días a los padrinos y madrinas de estos niños de Mahotas y alrededores. Momentos inolvidables que recordaremos por vivirlo desde esta parte del banquillo primero, y sobre todo por Sashia y Armando nuestros niños recién apadrinados.

Y es todo por hoy, tenemos que ponerle final a este primer episodio...y ésta nos parece bonita. ..pronto seguro, os contaremos más…el día aquí da la impresión de tener muchas mas, que 24 horas…

Un abrazo, y hasta pronto;
Itxaso y Maddalen, desde nuestro “txoko” de Mahotas.

2 comentarios:

  1. Ai neure poxpolintxuek! jajaja
    Ikusten dot ederto zabiltzeziela. Kozineten ta dana? Bueno, bueno... si no lo veo no lo creo. jajajaj.
    MOSO ENORME BAT BIDXORI TA AURRERA ZUON PLANAKAZ!

    ResponderEliminar
  2. jejejej!! NAi!!surtxu! Beste mando bat zeutzako bidxon partez!!!zelan z~u? gu hemetik ondo..laster ia argazki barridxek botaten duzen! paaatxu handi ta gorantziz danari!

    ResponderEliminar